ਮੇਰਾ ਜਨਮ ਪੂਰਬੀ ਗੁਜਰਾਤ ਵਿੱਚ ਅਹਿਮਦਾਬਾਦ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ—ਇਤਿਹਾਸ ਅਤੇ ਵਿਰੋਧਾਭਾਸਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਇੱਕ ਸ਼ਹਿਰ। ਸਾਡੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਭਾਰਤ ਦੇ ਰੰਗਾਂ, ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ਬੂਆਂ ਨਾਲ ਜ਼ਿੰਦਾ ਹਨ। ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਸਦੀਆਂ ਪੁਰਾਣੇ ਹਿੰਦੂ ਮੰਦਰ ਦੇ ਅੱਗੇ ਤੁਰ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਇੱਕ ਕੋਨੇ ਨੂੰ ਮੁੜ ਸਕਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਸੁਲਤਾਨ ਅਹਿਮਦ ਸ਼ਾਹ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਈ ਗਈ ਇੱਕ ਮਸਜਿਦ ਲੱਭ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਅਤੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਹੋਰ ਹੇਠਾਂ, ਇੱਕ ਸ਼ਾਂਤ ਜੈਨ ਧਾਰਮਿਕ ਸਥਾਨ। ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਅਤੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰਾਂ ਦਾ ਇਹ ਮਿਸ਼ਰਣ ਸਾਡੀ ਪਛਾਣ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ। 2001 ਵਿੱਚ ਆਏ ਵੱਡੇ ਭੂਚਾਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ, ਜਿਸਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਜਾਨਾਂ ਲਈਆਂ — ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ — ਸ਼ਹਿਰ ਅਜੇ ਵੀ ਖੜ੍ਹਾ ਹੈ, ਲਚਕੀਲੇਪਣ ਅਤੇ ਸਹਿਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ।

ਭਾਰਤ ਇੰਨਾ ਵਿਸ਼ਾਲ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਅਜਿਹੇ ਵਿਅਕਤੀ ਲਈ ਇਸਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਨਾ ਔਖਾ ਹੈ ਜੋ ਕਦੇ ਇੱਥੇ ਨਹੀਂ ਆਇਆ। ਅਸੀਂ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਦੂਜਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਆਬਾਦੀ ਵਾਲਾ ਦੇਸ਼ ਹਾਂ, ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਨਸਲੀ ਸਮੂਹਾਂ, ਸੈਂਕੜੇ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ, ਅਤੇ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਡੂੰਘਾ ਖੂਹ ਹੈ - ਕੁਝ ਸੁੰਦਰ ਹਨ, ਕੁਝ ਦਰਦਨਾਕ। ਅਸੀਂ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਸੰਗੀਤ, ਕਲਾ, ਵਿਗਿਆਨ ਅਤੇ ਸਾਹਿਤ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਸਦੀਆਂ ਦੀ ਵੰਡ ਵੀ ਵਿਰਾਸਤ ਵਿੱਚ ਮਿਲੀ ਹੈ - ਜਾਤ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਜਾਤ, ਧਰਮ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਧਰਮ, ਅਮੀਰ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਗਰੀਬ। ਅੱਜ ਵੀ, ਤਣਾਅ ਸਤ੍ਹਾ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਉਬਲਦਾ ਹੈ।

ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਜੋ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਤੋੜਦੀ ਹੈ ਉਹ ਹੈ ਬੱਚੇ। 30 ਮਿਲੀਅਨ ਤੋਂ ਵੱਧ ਅਨਾਥ ਸਾਡੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਅਤੇ ਰੇਲਵੇ ਪਲੇਟਫਾਰਮਾਂ 'ਤੇ ਘੁੰਮਦੇ ਹਨ - ਕਦੇ ਨੰਗੇ ਪੈਰ, ਕਦੇ ਭੀਖ ਮੰਗਦੇ, ਕਦੇ ਸਿਰਫ਼ ਪੁਲਾੜ ਵੱਲ ਦੇਖਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਬਹੁਤੀ ਉਮੀਦ ਨਾ ਰੱਖਣਾ ਸਿੱਖਿਆ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈ ਕਿ ਯਿਸੂ ਨੇ ਕਿਵੇਂ ਕਿਹਾ ਸੀ, "ਛੋਟੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਉਣ ਦਿਓ।" ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਸੋਚਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇਕਰ ਮਸੀਹ ਦਾ ਹਰ ਚੇਲਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਉਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕਿਹੋ ਜਿਹੇ ਦਿਖਾਈ ਦੇਣਗੇ।

ਇੱਥੇ ਲੋੜਾਂ ਬੇਅੰਤ ਹਨ, ਪਰ ਮੌਕਾ ਵੀ ਇੰਨਾ ਹੀ ਹੈ। ਸ਼ੋਰ, ਹਫੜਾ-ਦਫੜੀ ਅਤੇ ਵਿਭਿੰਨਤਾ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਮੇਰਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਪਰਮਾਤਮਾ ਆਪਣੇ ਚਰਚ ਨੂੰ ਉਤੇਜਿਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਵਾਢੀ ਲਈ ਤਿਆਰ ਖੇਤਾਂ ਨਾਲ ਘਿਰੇ ਹੋਏ ਹਾਂ - ਲੋਕ ਉਮੀਦ ਲਈ ਭੁੱਖੇ, ਸੱਚਾਈ ਲਈ ਤਰਸਦੇ, ਸ਼ਾਂਤੀ ਲਈ ਤਰਸਦੇ। ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਅਜਿਹੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ਖਬਰੀ ਸਾਂਝੀ ਕਰਨ ਲਈ ਦਲੇਰੀ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜਿੱਥੇ ਯਿਸੂ ਦਾ ਨਾਮ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਗਲਤ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਅਣਦੇਖਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਵੀ ਅਸੀਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਉਸਨੇ ਸਾਨੂੰ ਇੱਥੇ ਅਚਾਨਕ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਰੱਖਿਆ ਹੈ।

- ਹਰ ਭਾਸ਼ਾ ਲਈ: ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਅਹਿਮਦਾਬਾਦ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਦਾ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਗੁਜਰਾਤੀ, ਹਿੰਦੀ, ਉਰਦੂ, ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਾਈ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਸਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ 61 ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਬੋਲੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਹਰ ਇੱਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਯਿਸੂ ਦੀ ਉਮੀਦ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰੋ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਦਾ ਰਾਜ ਹਰ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਅੱਗੇ ਵਧੇ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਜੋ ਪਹੁੰਚ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹਨ।
- ਚਰਚ ਲਾਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਟੀਮਾਂ ਲਈ: ਅਸੀਂ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਅੱਗੇ ਬੇਨਤੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਰਣਨੀਤਕ ਸਿਖਲਾਈਆਂ ਨੂੰ ਵਧਾਏ ਜੋ ਸਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਅਤੇ ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਵਰਕਰਾਂ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਅਤੇ ਭੇਜਣ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਟੀਮਾਂ ਲਈ ਅਲੌਕਿਕ ਬੁੱਧੀ, ਹਿੰਮਤ ਅਤੇ ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰੋ ਜਦੋਂ ਉਹ ਵਾਢੀ ਵਿੱਚ ਕਦਮ ਰੱਖਣ।
- ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਅੰਦੋਲਨ ਲਈ: ਮੇਰਾ ਸੁਪਨਾ ਅਹਿਮਦਾਬਾਦ ਤੋਂ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਦੀ ਇੱਕ ਲਹਿਰ ਉੱਠਦੀ ਦੇਖਣਾ ਹੈ - ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਲਗਾਤਾਰ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਕੇ ਵਿਚੋਲਗੀ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਸਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਲਈ, ਸਗੋਂ ਗੁਜਰਾਤ ਅਤੇ ਪੂਰੇ ਭਾਰਤ ਲਈ। ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਅੱਗੇ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰੋ ਕਿ ਉਹ ਹਰ ਟੀਮ ਅਤੇ ਅੰਦੋਲਨ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਆਗੂ ਖੜ੍ਹੇ ਕਰੇ, ਨਾਲ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਵਰ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਸ਼ੀਲਡ ਟੀਮਾਂ, ਤਾਂ ਜੋ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਸਾਡੇ ਹਰ ਕੰਮ ਦੀ ਨੀਂਹ ਬਣ ਜਾਵੇ।
- ਇਲਾਜ ਅਤੇ ਏਕਤਾ ਲਈ: ਅਹਿਮਦਾਬਾਦ ਅਜੇ ਵੀ ਜ਼ਖ਼ਮ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ—2001 ਦੇ ਭੂਚਾਲ, ਗਰੀਬੀ, ਜਾਤੀ ਵੰਡ ਅਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਤਣਾਅ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ। ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰੋ ਕਿ ਯਿਸੂ ਇਲਾਜ ਅਤੇ ਸੁਲ੍ਹਾ ਲਿਆਵੇ, ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਚਰਚ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਪੁਲ ਬਣੇ।
- ਵਾਢੀ ਲਈ: ਗੁਜਰਾਤ ਦੇ ਖੇਤ ਤਿਆਰ ਹਨ। ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰੋ ਕਿ ਹਰ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ, ਮੁਹੱਲੇ ਅਤੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਮਜ਼ਦੂਰ ਭੇਜੇ ਜਾਣ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਯਿਸੂ ਦਾ ਨਾਮ ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ ਜਾਣਿਆ ਨਾ ਜਾਵੇ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਪੂਜਾ ਨਾ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ। ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕਰੋ ਕਿ ਉਹ ਸਿਖਲਾਈ ਪ੍ਰਾਪਤ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਨੂੰ ਅਹਿਮਦਾਬਾਦ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਗੈਰ-ਰੁਝੇਵੇਂ ਵਾਲੇ ਅਤੇ ਪਹੁੰਚ ਤੋਂ ਬਾਹਰਲੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਭੇਜੇ, ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੇ ਸਾਮਰੀ ਔਰਤ ਅਤੇ ਲੁਦਿਯਾ ਨੂੰ ਗਵਾਹਾਂ ਵਜੋਂ ਉਭਾਰਿਆ ਸੀ।