கான்பூர்

நான் வசிக்கிறேன் கான்பூர், ஒருபோதும் ஓய்வெடுக்காத நகரம். தெருக்கள் சத்தத்துடன் முனகுகின்றன தறிகள், இயந்திரங்கள் மற்றும் குரல்கள், வாசனையுடன் கூடிய காற்று தோல் மற்றும் சாயம் இதை ஒரு காலத்தில் உருவாக்கிய பழைய ஆலைகளிலிருந்து “"கிழக்கின் மான்செஸ்டர்."” நகரத்தின் எல்லைக்கு அப்பால், தி கங்கை நதி தூய்மைக்காகவும், அர்த்தத்துக்காகவும், அமைதிக்காகவும் ஏங்கும் மக்களின் பிரார்த்தனைகள், சாம்பல் மற்றும் தலைமுறைகளின் கதைகளைச் சுமந்துகொண்டு அமைதியாகப் பாய்கிறது.

இங்கே, வாழ்க்கை பச்சையாகவும் உண்மையானதாகவும் உணர்கிறது. தொழிலாளர்கள் விடியற்காலையில் எழுந்திருக்கிறார்கள், குழந்தைகள் டிரின்கெட்களை விற்கும் கார்களுக்கு இடையில் நெசவு செய்கிறார்கள், மற்றும் வகுப்பறைகளில் மாணவர்கள் கூட்டம், சிறந்த எதிர்காலத்திற்கான மங்கலான நம்பிக்கையைத் துரத்துகிறது. இந்த நகரத்தில் மன உறுதியும் இருக்கிறது, உறுதியும் இருக்கிறது - ஆனால் இதன் அடியில், நான் ஒரு ஆழ்ந்த பசியை உணர்கிறேன். நீடித்த, உடைக்க முடியாத ஒன்றிற்கான வலி.

நான் கடந்து செல்லும் போது ரயில்வே பிளாட்பாரங்கள், குடும்பங்கள் மெல்லிய போர்வைகளின் கீழ் தூங்கும் இடத்திலும், இளைஞர்கள் சில ரூபாய்க்கு காலணிகளை பாலிஷ் செய்யும் இடத்திலும், நான் ஒரு எளிய பிரார்த்தனையைச் சொல்கிறேன்: “"இயேசுவே, உமது ஒளி இங்கே அடையட்டும்."” ஏனென்றால் அது முடியும் என்று நான் நம்புகிறேன். நட்சத்திரங்களை வடிவமைத்த அதே கைகள் இந்த தெருக்களை, இந்த இதயங்களை, இந்த நகரத்தைத் தொட முடியும்.

கான்பூர் இந்தியாவின் ஆன்மாவைச் சுமந்து செல்கிறது—நெகிழ்ச்சியான, வண்ணமயமான மற்றும் தேடும் தன்மை கொண்ட. கடவுள் தம்முடைய மக்களை இதுபோன்ற ஒரு காலத்திற்கு இங்கே வைத்திருக்கிறார் என்று நான் நம்புகிறேன்: பயம் இல்லாமல் அன்பு, செய்ய பெருமை இல்லாமல் சேவை செய், மற்றும் இடைவிடாமல் ஜெபியுங்கள் அவருடைய அமைதி சத்தத்தைக் கிழிக்கும் வரை. ஒரு நேரத்தில் ஒரு இதயம், அவர் இங்கே ஒரு புதிய கதையை எழுதுகிறார் என்பது எனக்குத் தெரியும்.