Als je door Amritsar loopt, is het onmogelijk om de druk van de geschiedenis niet te voelen. De eerste keer dat ik de oude stad binnenstapte, werd ik getroffen door de menigte die naar de Harmandir Sahib – de Gouden Tempel – stroomde. Hij schittert als vuur in de zon, en duizenden pelgrims staan elke dag in de rij om in het water te baden, diep te buigen en hun gebeden te fluisteren. Hun toewijding is ontroerend, maar mijn hart doet pijn omdat ik weet dat ze op zoek zijn naar een vrede en een reiniging die alleen Jezus kan geven.

Amritsar staat bekend als de geboorteplaats van het sikhisme, maar het is ook een kruispunt – hindoes, moslims, sikhs en christenen leven er naast elkaar. Op slechts 24 kilometer van de grens met Pakistan draagt onze stad nog steeds de littekens van de deling. Ik heb oudere mannen horen vertellen over het geweld dat ze als kind zagen: vluchtende families, treinen vol doden die arriveerden. Die wond blijft en vormt de manier waarop buren elkaar zien, hoe muren in het hart worden gebouwd.

De straten zijn luidruchtig en vol leven – riksja's die toeteren, verkopers die schreeuwen, felgekleurde stoffen die in de wind wapperen. Maar achter het lawaai hoor ik gehuil: kinderen die op treinstations worden achtergelaten, tieners die hun leven niet meer zinvol kunnen indelen, weduwen die niemand hebben die voor ze zorgt. India draagt de last van miljoenen wezen – meer dan 30 miljoen. En in Amritsar zie ik hun gezichten elke dag.

Toch geloof ik dat Amritsar een stad is waar God Zijn oog op heeft. Dit land van toewijding, verdeeldheid en zoeken kan een plek van herleving voor Zijn Koninkrijk worden in deze generatie.

Als ik naar Amritsar kijk, zie ik zowel pijn als belofte. Ik zie dakloze kinderen, maar ik zie ook jonge mannen en vrouwen die hongeren naar de waarheid. Ik zie verdeeldheid, maar ik geloof in verzoening door Christus. Ik zie toewijding, en ik bid dat die ooit gericht zal zijn op de Levende God.

Daarom blijf ik. Daarom bid ik. Voor de dag dat de straten van Amritsar zullen weerklinken van aanbiddingsliederen voor Jezus – het ware Licht van de wereld.

- Voor elke taal en bevolkingsgroep: Amritsar herbergt tientallen etnische groepen en talen – Punjabi, Hindi, Urdu, Dogri en meer. Velen zijn nog onbereikt. Ik bid dat Gods Koninkrijk zich zal verspreiden onder elke bevolkingsgroep, en dat er steeds meer huisgemeenten zullen ontstaan onder Palestijns-Arabische, Najdi-Arabische, Noord-Iraakse Arabieren en lokale gemeenschappen die nog nooit van Jezus hebben gehoord.
- Voor de oogst in Amritsar: Als ik naar de tarwevelden kijk die buiten de stad wapperen, denk ik aan Jezus' woorden: "De oogst is groot, maar er zijn weinig arbeiders." (Matteüs 9:37). Punjab wordt de graanschuur van India genoemd, en ik geloof dat dit ook spiritueel geldt. Ik bid voor arbeiders – gewone mannen en vrouwen die Jezus zullen delen in huizen, scholen en op markten, totdat er in elke hoek van Amritsar aanbidding heerst.
- Voor de kinderen van India: Op het station zie ik vaak kinderen op blote voeten bedelen om geld of eten, hun ogen zijn vermoeid, ook al zijn ze nog zo jong. Mijn hart breekt bij de gedachte dat zovelen geen familie hebben die voor hen kan zorgen. Ik bid Psalm 82:3 over hen: "Verdedig de zwakken en wezen; verdedig de zaak van de armen en de verdrukten." Heer, geef hun een veilig thuis, liefdevolle gezinnen en bovenal de hoop van Christus.
- Voor genezing over verdeeldheid heen: Deze stad kent de pijn tussen religies en kasten. Zelfs vandaag de dag is het wantrouwen diepgeworteld. Maar ik klamp me vast aan de woorden van Jezus: "Zalig de vredestichters, want zij zullen kinderen van God genoemd worden" (Matteüs 5:9). Ik bid dat Zijn kerk een brug mag vormen – die hindoes en sikhs, moslims en christenen verzoent – en een liefde toont die sterker is dan angst, een eenheid die dieper is dan verdeeldheid en die alleen door Jezus Christus tot stand komt.
- Voor een moedige getuige van Jezus: Het is niet makkelijk om Jezus hier te volgen. Angst voor afwijzing, druk van familie en zelfs vervolging kan gelovigen het zwijgen opleggen. Toch herinnert de Geest me aan Paulus' woorden: "Mijn boodschap en mijn prediking kwamen niet voort uit wijze en overtuigende woorden, maar uit een demonstratie van de kracht van de Geest" (1 Korintiërs 2:4). Ik bid om moed om te spreken, en dat God de boodschap bevestigt met wonderen en tekenen – door zieken te genezen, blinde ogen te openen en harten te verzachten om Hem te ontvangen in alle meer dan 36 talen die in deze stad vertegenwoordigd zijn.
- Voor een gebedsbeweging: In mijn hart droom ik van gebed dat als wierook uit deze stad opstijgt. Kleine bijeenkomsten in huizen, groepen studenten die fluisterend bidden, families die samen roepen – totdat een gebedsbeweging zich verspreidt over de Punjab. Net zoals de eerste gelovigen "voortdurend samen in gebed waren" (Handelingen 1:14), moge Amritsar een stad van voorbede worden die de naties raakt.