หัวใจของพระบิดาสำหรับผู้หลงหาย

“แต่ศิโยนกล่าวว่า ‘พระเจ้าทรงละทิ้งข้าพเจ้าเสียแล้ว พระเจ้าทรงลืมข้าพเจ้าเสียแล้ว’ ‘มารดาจะลืมทารกที่อกของนางได้หรือ และไม่มีความเมตตาต่อบุตรที่นางให้กำเนิดมาได้หรือ? แม้นางจะลืมได้ ข้าพเจ้าจะไม่ลืมเจ้าเลย ดูเถิด ข้าพเจ้าได้จารึกเจ้าไว้บนฝ่ามือของข้าพเจ้า กำแพงของเจ้าอยู่ต่อหน้าข้าพเจ้าเสมอ’” — อิสยาห์ 49:14–16

ความรักของพระเจ้าที่มีต่ออิสราเอลนั้นไม่เปลี่ยนแปลง แม้ว่าศิโยนจะรู้สึกถูกทอดทิ้ง แต่พระเจ้าก็ตอบสนองด้วยภาพลักษณ์ที่อ่อนโยนของแม่ที่ให้นมลูก—แต่ยังซื่อสัตย์ยิ่งกว่านั้น พระองค์เป็นพระเจ้าที่รักษาพันธสัญญา เฉลยธรรมบัญญัติ 32:10–11 อธิบายถึงความห่วงใยของพระองค์ โดยกล่าวว่าอิสราเอลเป็น “แก้วตาดวงใจของพระองค์” เป็นศูนย์กลางแห่งการจ้องมองของพระองค์ เศคาริยาห์ 2:8 ยืนยันเรื่องนี้อีกครั้งโดยประกาศว่า “ผู้ใดแตะต้องเจ้าก็แตะต้องแก้วตาดวงใจของพระองค์”

คำให้การ:
ศิษยาภิบาลท่านหนึ่งได้ค้นพบว่าอาคารโบสถ์ที่ชุมชนของเขาใช้ในปัจจุบันเคยเป็นสถานที่ชุมนุมต่อต้านชาวยิวในสมัยนาซี ศิษยาภิบาลรู้สึกสำนึกผิดอย่างลึกซึ้ง จึงได้นำคริสตจักรไปประกอบพิธีพิเศษเพื่อแสดงความสำนึกผิด ไม่ใช่เฉพาะบาปในประวัติศาสตร์เท่านั้น แต่ยังรวมถึงความนิ่งเฉยและเฉยเมยของคริสตจักรที่มีต่อชาวยิวด้วย ศิษยาภิบาลได้เชิญผู้เชื่อชาวยิวจากชุมชนเมสสิยาห์ในท้องถิ่นให้เข้าร่วมการชุมนุม ในช่วงเวลาแห่งการคืนดีอันลึกซึ้ง ผู้อาวุโสของชาวยิวได้ก้าวออกมาข้างหน้าและกล่าวคำอภัย:

“สิ่งที่ท่านสารภาพไป พระเจ้าทรงยกโทษให้แล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราจะเดินไปด้วยกัน”