នៅពេលអ្នកដើរកាត់ Amritsar វាមិនអាចទៅរួចទេដែលមិនមានអារម្មណ៍ថាមានទម្ងន់នៃប្រវត្តិសាស្ត្រ។ លើកដំបូងដែលខ្ញុំឈានជើងចូលទីក្រុងចាស់ ខ្ញុំត្រូវហ្វូងមនុស្សដែលកំពុងហូរឆ្ពោះទៅកាន់ ហាម៉ាន់ឌីរ សាហ៊ីប—ប្រាសាទមាស។ វាភ្លឺដូចភ្លើងនៅក្នុងព្រះអាទិត្យ ហើយអ្នកធ្វើធម្មយាត្រារាប់ពាន់នាក់តម្រង់ជួរជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីងូតទឹកក្នុងទឹក ឱនក្បាលចុះ ខ្សឹបខ្សៀវអធិស្ឋាន។ ការលះបង់របស់ពួកគេកំពុងតែរំកិលទៅមុខ ប៉ុន្តែបេះដូងរបស់ខ្ញុំឈឺដោយសារតែខ្ញុំដឹងថាពួកគេកំពុងស្វែងរកសន្តិភាព និងការសម្អាតដែលមានតែព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះដែលអាចផ្តល់ឱ្យ។

Amritsar ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាកន្លែងកំណើតនៃសាសនាស៊ីក ប៉ុន្តែវាក៏ជាផ្លូវបំបែកផងដែរ - ហិណ្ឌូ មូស្លីម ស៊ីក និងគ្រិស្តបរិស័ទដែលរស់នៅក្បែរគ្នា។ ត្រឹមតែ 15 ម៉ាយពីព្រំដែនប៉ាគីស្ថាន ទីក្រុងរបស់យើងនៅតែមានស្លាកស្នាមនៃ Partition ។ ខ្ញុំបានស្តាប់បុរសវ័យចំណាស់រៀបរាប់ពីអំពើហឹង្សាដែលពួកគេបានឃើញក្នុងវ័យកុមារ គ្រួសារដែលរត់ភៀសខ្លួន រថភ្លើងមកដល់ពោរពេញដោយមនុស្សស្លាប់។ របួស​នោះ​នៅ​តែ​មាន​ជា​រូបរាង​ដែល​អ្នក​ជិត​ខាង​ឃើញ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក របៀប​ដែល​ជញ្ជាំង​ត្រូវ​បាន​សង់​ក្នុង​ចិត្ត។

ផ្លូវ​មាន​សំឡេង​ខ្លាំង និង​ពោរពេញ​ដោយ​ជីវិត—អ្នក​ជិះ​រ៉ឺម៉ក​ស្រែក​ឆោឡោ អ្នក​លក់ដូរ ក្រណាត់​ភ្លឺ​ផ្លុំ​តាម​ខ្យល់។ ប៉ុន្តែ​នៅ​ពី​ក្រោយ​សំឡេង​នោះ ខ្ញុំ​ឮ​សម្រែក៖ កុមារ​ដែល​ត្រូវ​បាន​គេ​បោះ​បង់​ចោល​នៅ​ស្ថានីយ​រថភ្លើង ក្មេង​ជំទង់​មិន​សូវ​មាន​ន័យ ស្ត្រី​មេម៉ាយ​គ្មាន​អ្នក​ណា​មើល​ថែ​ពួក​គេ។ ប្រទេសឥណ្ឌាផ្ទុកទម្ងន់កុមារកំព្រារាប់លាននាក់ - ជាង 30 លាននាក់។ ហើយនៅ Amritsar ខ្ញុំឃើញមុខពួកគេជារៀងរាល់ថ្ងៃ។

ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំជឿថា ទីក្រុង Amritsar គឺជាទីក្រុងដែលព្រះមានព្រះទ័យលើទ្រង់។ ដែនដីនៃការលះបង់ ការបែកបាក់ និងការស្វែងរកនេះអាចក្លាយជាកន្លែងនៃការរស់ឡើងវិញសម្រាប់ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់នៅក្នុងជំនាន់នេះ។

ពេលខ្ញុំក្រឡេកមើល Amritsar ខ្ញុំឃើញទាំងការឈឺចាប់ និងការសន្យា។ ខ្ញុំឃើញក្មេងៗគ្មានផ្ទះ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏ឃើញយុវជន និងស្ត្រីស្រេកឃ្លានការពិត។ ខ្ញុំឃើញការបែងចែក ប៉ុន្តែខ្ញុំជឿលើការផ្សះផ្សាតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ។ ខ្ញុំ​ឃើញ​ការ​លះបង់ ហើយ​ខ្ញុំ​អធិស្ឋាន​ថ្ងៃ​ណាមួយ​វា​នឹង​ត្រូវ​បាន​ដឹកនាំ​ទៅ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះជន្ម​រស់។

នេះជាមូលហេតុដែលខ្ញុំស្នាក់នៅ។ នេះជាមូលហេតុដែលខ្ញុំអធិស្ឋាន។ សម្រាប់ថ្ងៃដែលផ្លូវនៃ Amritsar នឹងបន្ទរជាមួយនឹងបទចម្រៀងថ្វាយបង្គំព្រះយេស៊ូវ — ពន្លឺពិតនៃពិភពលោក។

- សម្រាប់គ្រប់ភាសា និងក្រុមមនុស្ស៖ Amritsar គឺជាកន្លែងសម្រាប់ក្រុមជនជាតិភាគតិច និងភាសាជាច្រើនដូចជា Punjabi, Hindi, Urdu, Dogri និងច្រើនទៀត។ មនុស្សជាច្រើននៅតែមិនទាន់ទៅដល់។ ខ្ញុំអធិស្ឋានសុំឱ្យរាជាណាចក្ររបស់ព្រះរីកចម្រើនក្នុងចំណោមក្រុមមនុស្សទាំងអស់ ហើយថាក្រុមជំនុំតាមផ្ទះដ៏ច្រើននឹងកើនឡើងក្នុងចំណោមអារ៉ាប់ប៉ាឡេស្ទីន ណាចាឌី អារ៉ាប់ អារ៉ាប់ខាងជើងអ៊ីរ៉ាក់ និងសហគមន៍ក្នុងតំបន់ដែលមិនធ្លាប់បានឮព្រះយេស៊ូវ។
- សម្រាប់​ការ​ច្រូតកាត់​នៅ​អម្រឹតសារៈ ពេល​ខ្ញុំ​ក្រឡេក​មើល​វាល​ស្រូវ​សាលី​នៅ​ខាង​ក្រៅ​ទីក្រុង ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ​ពាក្យ​របស់​លោក​យេស៊ូ​ថា​៖ ​«​ចំរូត​មាន​ច្រើន ប៉ុន្តែ​អ្នក​ធ្វើ​ការ​មាន​តិច​ណាស់»។ (ម៉ាថាយ ៩:៣៧)។ Punjab ត្រូវបានគេហៅថា breadbasket នៃប្រទេសឥណ្ឌា ហើយខ្ញុំជឿថាដូចគ្នានេះជាការពិតខាងវិញ្ញាណ។ ខ្ញុំ​អធិស្ឋាន​សម្រាប់​កម្មករ—បុរស និង​ស្ត្រី​សាមញ្ញ​ដែល​នឹង​ចែករំលែក​ព្រះយេស៊ូវ​នៅក្នុង​ផ្ទះ សាលារៀន និង​ទីផ្សារ រហូតដល់​ការថ្វាយបង្គំ​កើនឡើង​នៅ​គ្រប់​ជ្រុង​នៃ​ទីក្រុង Amritsar ។
- សម្រាប់កុមារឥណ្ឌា៖ នៅស្ថានីយ៍រថភ្លើង ខ្ញុំតែងតែឃើញក្មេងៗជើងទទេរសុំកាក់ ឬអាហារ ភ្នែករបស់ពួកគេអស់កម្លាំង ទោះបីជាពួកគេនៅក្មេងក៏ដោយ។ ខូចចិត្តព្រោះដឹងច្រើនគ្មានគ្រួសារមើលថែ។ ខ្ញុំ​អធិស្ឋាន​ទំនុកតម្កើង 82:3 លើ​ពួក​គេ​ថា​៖ ​«​ចូរ​ការពារ​អ្នក​ទន់​ខ្សោយ និង​អ្នក​គ្មាន​ឪពុក ចូរ​លើក​តម្កើង​បុព្វហេតុ​នៃ​អ្នក​ក្រ និង​អ្នក​ដែល​ត្រូវ​គេ​ជិះជាន់​ចុះ»។ ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមប្រទានឱ្យពួកគេនូវផ្ទះដែលមានសុវត្ថិភាព ក្រុមគ្រួសារជាទីស្រឡាញ់ ហើយភាគច្រើននៃទាំងអស់ គឺជាក្តីសង្ឃឹមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។
- សម្រាប់ការព្យាបាលនៅទូទាំងផ្នែក: ទីក្រុងនេះដឹងពីការឈឺចាប់រវាងសាសនានិងវណ្ណៈ។ សូម្បី​តែ​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ ការ​មិន​ទុក​ចិត្ត​កាន់​តែ​ជ្រៅ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​ប្រកាន់​ខ្ជាប់​នឹង​ព្រះ​បន្ទូល​របស់​ព្រះ​យេស៊ូ​ដែល​ថា​៖ «មាន​ពរ​ហើយ​អ្នក​បង្កើត​សន្តិភាព ដ្បិត​គេ​នឹង​ហៅ​ថា​ជា​កូន​នៃ​ព្រះ»។ (ម៉ាថាយ ៥:៩)។ ខ្ញុំអធិស្ឋានសុំឱ្យព្រះវិហាររបស់ទ្រង់ងើបឡើងជាស្ពានមួយ - ការផ្សះផ្សាហិណ្ឌូ និងស៊ីក មូស្លីម និងគ្រិស្តសាសនា - បង្ហាញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ខ្លាំងជាងការភ័យខ្លាច ដែលជាការរួបរួមដែលជ្រៅជាងការបែងចែកដែលកើតឡើងតាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ។
- សម្រាប់សាក្សីដិតនៃព្រះយេស៊ូវ៖ វាមិនងាយស្រួលទេក្នុងការដើរតាមព្រះយេស៊ូវនៅទីនេះ។ ការភ័យខ្លាចនៃការបដិសេធ ការគាបសង្កត់ពីក្រុមគ្រួសារ និងសូម្បីតែការបៀតបៀនក៏អាចធ្វើឲ្យអ្នកជឿនៅស្ងៀមដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះវិញ្ញាណ​រំឭក​ខ្ញុំ​អំពី​ពាក្យ​របស់​ប៉ុល​ថា​៖ « សារ​របស់​ខ្ញុំ និង​ការ​អធិប្បាយ​របស់​ខ្ញុំ​មិន​មែន​ដោយ​ពាក្យ​ឈ្លាសវៃ និង​ការ​បញ្ចុះបញ្ចូល​ទេ ប៉ុន្តែ​ដោយ​ការ​បង្ហាញ​ពី​ព្រះចេស្ដា​នៃ​ព្រះវិញ្ញាណ » ។ (កូរិនថូសទី១ ២:៤)។ ខ្ញុំអធិស្ឋានសម្រាប់ភាពក្លាហានក្នុងការនិយាយ និងសម្រាប់ព្រះដើម្បីបញ្ជាក់សារជាមួយនឹងអព្ភូតហេតុ និងទីសំគាល់—ការប្រោសអ្នកជំងឺ បើកភ្នែកដែលខ្វាក់ និងធ្វើឱ្យដួងចិត្តទន់ជ្រាយ ដើម្បីទទួលទ្រង់ជាជាង 36 ភាសាដែលតំណាងនៅក្នុងទីក្រុងនេះ។
- សម្រាប់ចលនានៃការអធិស្ឋាន: ក្នុងចិត្តខ្ញុំសុបិននៃការអធិស្ឋានកើនឡើងពីទីក្រុងនេះដូចជាធូប។ ការជួបជុំគ្នាតូចៗនៅក្នុងផ្ទះ ក្រុមសិស្សកំពុងអធិស្ឋានដោយខ្សឹបខ្សៀវ ក្រុមគ្រួសារស្រែកយំជាមួយគ្នា—រហូតដល់ចលនានៃការអធិស្ឋានកើនឡើងពេញរដ្ឋ Punjab ។ ដូច​អ្នក​ជឿ​សម័យ​ដើម​«​រួម​គ្នា​ដោយ​ឥត​ឈប់​ឈរ​ក្នុង​ការ​អធិស្ឋាន​» ( កិច្ចការ 1:14 ) សូម​ឲ្យ​អម្រឹតសារ​ក្លាយ​ជា​ទីក្រុង​នៃ​ការ​អង្វរករ​ដែល​ប៉ះ​ពាល់​ដល់​ប្រជាជាតិ​នានា។