MOSKOU

Ek woon in Moskou – ’n stad wat nooit ophou om homself in spieëls van mag en trots te bekyk nie. Van die goue koepels van antieke katedrale tot die koue marmer van regeringsale, voel Moskou soos die siel van Rusland self – pragtig, ingewikkeld en geteister deur sy verlede. In die winter glinster die strate met ys; in die somer bars die stad uit in kleur en gesprekke. Onder sy grootsheid lê egter ’n stille pyn – ’n soeke na betekenis in ’n wêreld gebou op beheer en vrees.

Moskou is 'n stad van kontraste. Die rykes ry verby bedelaars op die Rooi Plein; katedrale staan langs monumente uit die Sowjet-era; geloof en sinisme deel dieselfde asem. Baie hier dra steeds die gewig van die geskiedenis – die onuitgesproke pyn van onderdrukking, die ontnugtering wat gevolg het op die val van die Sowjetunie, die stilte wat kom van te noukeurig dopgehou word. Mense het geleer om te oorleef, te glimlag, om hul vrae diep binne weg te steek.

Vir volgelinge van Jesus is dit heilige grond – maar dit is ook harde grond. Geloof word toegelaat, maar nie gevier nie; waarheid kan jou jou werk, jou veiligheid, selfs jou vryheid kos. Tog leef die Kerk hier – klein groepies wat in woonstelle vergader, gebede wat in metrotonnels gefluister word, stil aanbidding wat bo die geraas van die stad uitstyg. God beweeg, nie deur luide herlewings nie, maar deur geduldige volharding – een veranderde hart op 'n slag.

Ek glo Moskou se storie is nog nie verby nie. Dieselfde stad wat ryke gevorm het, sal eendag 'n plek van ontwaking word – waar bekering harder sal weergalm as propaganda, en waar die lig van Christus deur die ryp van vrees sal skyn.