อัลเจียร์

เมื่อฉันเดินผ่านถนนของ แอลเจียร์, ฉันสัมผัสได้ถึงทั้งความงดงามและความหนักอึ้งของเมืองนี้ ลมทะเลพัดมาจากทะเลเมดิเตอร์เรเนียน และอาคารสีขาวโพลนระยิบระยับในแสงแดด — พวกเขาเรียกมันว่า “แอลเจียร์ผู้ขาว” สำหรับฉัน ชื่อนี้มีความจริงที่ลึกซึ้งยิ่งกว่า เพราะพระเยซูทรงทำให้หัวใจของฉันขาวราวกับหิมะ ในดินแดนที่แสงสว่างดูเหมือนจะริบหรี่ พระคุณของพระองค์ได้พบฉัน.

แอลจีเรียนั้นกว้างใหญ่ไพศาล — ส่วนใหญ่ถูกกลืนกินโดยทะเลทรายซาฮาราอันกว้างใหญ่ — แต่ที่นี่ทางตอนเหนือ ชีวิตยังคงเปี่ยมไปด้วยพลังและประวัติศาสตร์ ร้านกาแฟเต็มไปด้วยผู้คน มัสยิดล้นหลาม และเสียงเรียกละหมาดก้องไปทั่วทุกย่านทุกวัน แต่ภายใต้เสียงอึกทึกครึกโครมทั้งหมดนั้น ฉันสัมผัสได้ถึงความว่างเปล่าอันเงียบสงบ — ความปรารถนาที่มีเพียงพระเยซูเท่านั้นที่สามารถเติมเต็มได้.

ถึงกระนั้น ความต้องการนั้นก็ดูท่วมท้นเหลือเกิน ในประเทศที่ผู้คน 99.9% ไม่รู้จักพระคริสต์ ฉันมักจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงเสียงเล็กๆ ท่ามกลางผู้คนนับล้าน แต่ฉันเชื่อว่าพระเจ้าทรงเรียกให้ฉันมายืนอยู่ตรงนี้ อธิษฐาน รัก และดำเนินชีวิตในฐานะพยานของพระองค์ ฉันแบกความหวังของพระองค์ไปตามถนนสายนี้ ด้วยความเชื่อมั่นว่าแม้แต่แสงสว่างเล็กๆ ก็สามารถส่องทะลุความมืดมิดอันยิ่งใหญ่ได้ สักวันหนึ่ง ฉันเชื่อว่าแอลเจียร์จะส่องสว่างไม่เพียงแต่ด้วยหินสีขาวเท่านั้น แต่จะส่องสว่างด้วยพระสิริอันเจิดจ้าแห่งการประทับอยู่ของพระเจ้า.