ਜਪਾਨ

ਜਦੋਂ ਕਿ ਜਾਪਾਨ ਨੂੰ ਰਵਾਇਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬੋਧੀ ਰਾਸ਼ਟਰ ਵਜੋਂ ਸ਼੍ਰੇਣੀਬੱਧ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਅਸਲੀਅਤ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਧਾਰਮਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵੱਧਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਬੋਧੀ ਅਭਿਆਸਾਂ ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਜੱਦੀ ਕਬਰਾਂ 'ਤੇ ਜਾਣਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਾਂਭ-ਸੰਭਾਲ ਕਰਨਾ, ਚੰਗੀ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲੇ ਤਾਵੀਜ਼ ਪਹਿਨਣਾ, ਅਤੇ ਸਥਾਨਕ ਬੋਧੀ ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ ਜਨਮ ਦਰਜ ਕਰਨਾ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਜਾਪਾਨੀ ਨਾਗਰਿਕ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ 50 ਸਾਲ ਤੋਂ ਘੱਟ ਉਮਰ ਦੇ, ਕਿਸੇ ਵੀ ਧਰਮ ਦੇ ਪੈਰੋਕਾਰ ਵਜੋਂ ਪਛਾਣ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਇਸ ਅਤਿ ਮੁਕਾਬਲੇ ਵਾਲੇ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਅਕਸਰ ਧਾਰਮਿਕ ਹੋਣ ਨੂੰ ਕਮਜ਼ੋਰ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕਈਆਂ ਨੇ ਜਾਪਾਨ ਨੂੰ “ਨੈਤਿਕ ਕੰਪਾਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਇੱਕ ਮਹਾਂਸ਼ਕਤੀ” ਕਿਹਾ ਹੈ। ਇਸ ਐਨੂਈ ਦਾ ਇੱਕ ਨਤੀਜਾ ਇੱਕ ਉੱਚ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਦਰ ਹੈ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਵਿੱਚ। ਹਰ ਸਾਲ 30,000 ਤੋਂ ਵੱਧ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਲੈ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।

ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਜਾਪਾਨੀ ਸ਼ਿੰਟੋਇਜ਼ਮ, ਬੁੱਧ ਧਰਮ, ਅਤੇ ਜਾਦੂਗਰੀ ਜਾਂ ਦੁਸ਼ਮਣੀਵਾਦੀ ਅਭਿਆਸਾਂ ਦੇ ਪਹਿਲੂਆਂ ਨੂੰ ਚੁਣਨਗੇ ਅਤੇ ਵਿਰੋਧਾਭਾਸ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਆਪਣਾ ਨਿੱਜੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਨਗੇ। ਇਸ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਭਾਰੀ ਜ਼ੋਰ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਦੇਵਤੇ ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ ਹਨ, ਪੱਥਰਾਂ, ਰੁੱਖਾਂ, ਬੱਦਲਾਂ ਅਤੇ ਘਾਹ ਸਮੇਤ।

ਕਿਉਂਕਿ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਈਸਾਈ ਜਪਾਨ ਵਿੱਚ ਹਨ, ਬਾਈਬਲਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ-ਆਧਾਰਿਤ ਸਾਹਿਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ। ਇਸ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਇਹ ਤੱਥ ਹੈ ਕਿ ਮੌਜੂਦਾ ਪਾਦਰੀ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਹਨ ਪਰ ਰਿਟਾਇਰ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕਲੀਸਿਯਾ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਜਾਪਾਨ ਵਿੱਚ ਇਸਾਈ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੀ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਹੈ। ਮਰਦ ਇੰਨੇ ਘੰਟੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਧਰਮ ਲਈ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਸਵੈ-ਮਜਬੂਤ ਸਮੱਸਿਆ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ - ਇੱਕ ਚਰਚ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਮਰਦਾਂ ਦਾ ਹੋਣਾ ਇਸ ਗਲਤ ਧਾਰਨਾ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਚਰਚ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਔਰਤਾਂ ਲਈ ਜਗ੍ਹਾ ਹੈ।