ਭੋਪਾਲ

ਮੈਂ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ ਭੋਪਾਲ, ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਮੱਧ ਪ੍ਰਦੇਸ਼, ਬਿਲਕੁਲ ਭਾਰਤ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ। ਸਾਡਾ ਸ਼ਹਿਰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰ ਇਸਦਾ ਡੂੰਘਾ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਭਾਰ ਹੈ। ਅਸਮਾਨ ਰੇਖਾ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਉੱਠਣਾ ਤਾਜ-ਉਲ-ਮਸਜਿਦ, ਭਾਰਤ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਮਸਜਿਦ। ਹਰ ਸਾਲ, ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਮੁਸਲਮਾਨ ਇੱਥੇ ਤਿੰਨ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਤੀਰਥ ਯਾਤਰਾ ਲਈ ਇਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਲਾਊਡਸਪੀਕਰਾਂ 'ਤੇ ਨਮਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਹਵਾ ਨੂੰ ਭਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਹਰ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਦਾ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕ ਕਿੰਨੀ ਡੂੰਘਾਈ ਨਾਲ ਭਾਲ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ - ਸ਼ਾਂਤੀ ਲਈ, ਸੱਚ ਲਈ, ਉਸ ਪਰਮਾਤਮਾ ਲਈ ਜੋ ਸੱਚਮੁੱਚ ਸੁਣਦਾ ਹੈ।.

ਭਾਰਤ ਵਿਸ਼ਾਲ ਅਤੇ ਸਾਹ ਲੈਣ ਯੋਗ ਵਿਭਿੰਨਤਾ ਵਾਲਾ ਹੈ -ਸੈਂਕੜੇ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ, ਅਣਗਿਣਤ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਇਤਿਹਾਸ ਜੋ ਸੁੰਦਰਤਾ ਅਤੇ ਟੁੱਟ-ਭੱਜ ਦੋਵਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਫਿਰ ਵੀ ਜਾਤ, ਧਰਮ ਅਤੇ ਵਰਗ ਵਿਚਕਾਰ ਦਰਾਰਾਂ ਅਜੇ ਵੀ ਡੂੰਘੀਆਂ ਹਨ। ਇੱਥੇ ਭੋਪਾਲ ਵਿੱਚ, ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਵੰਡੀਆਂ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੋਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰੱਖਦੇ ਹਨ, ਗਰੀਬੀ ਦੇ ਬੋਝ ਹੇਠ ਦੱਬੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਅਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਦੇ ਭਾਰ ਹੇਠ ਦੱਬੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ।.

ਜੋ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਤੋੜਦਾ ਹੈ ਉਹ ਹਨ ਬੱਚੇ. ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹੋਰ ਦੇਸ਼ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਛੱਡੇ ਹੋਏ ਛੋਟੇ ਬੱਚੇ ਹਨ—ਵੱਧ 30 ਮਿਲੀਅਨ. ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਵੀ, ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰੇਲਗੱਡੀ ਦੇ ਪਲੇਟਫਾਰਮਾਂ 'ਤੇ ਸੌਂਦੇ, ਭੋਜਨ ਲਈ ਸਫਾਈ ਕਰਦੇ, ਅਤੇ ਵਿਅਸਤ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇਕੱਲੇ ਭਟਕਦੇ ਹੋਏ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਯਿਸੂ ਦੀ ਫੁਸਫੁਸਾਈ ਸੁਣਾਈ ਦਿੰਦੀ ਹੈ, “"ਛੋਟੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਉਣ ਦਿਓ।"”

ਇਹੀ ਉਮੀਦ ਹੈ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਇੱਥੇ ਰੱਖਦੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਅਜਿਹੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਜੋ ਸ਼ਰਧਾ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਪਰ ਸੱਚ ਲਈ ਬੇਤਾਬ ਹੈ, ਯਿਸੂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ ਦੇਵੇਗੀ—ਗੁਆਚੇ ਹੋਏ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣਾ, ਭੁੱਲੇ ਹੋਏ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦੇਣਾ, ਅਤੇ ਸ਼ੋਰ ਨੂੰ ਤੋੜਨਾ। ਮੈਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਦਿਨ, ਉਸਦਾ ਪਿਆਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਦੇ ਸੱਦੇ ਨਾਲੋਂ ਉੱਚੀ ਗੂੰਜੇਗਾ, ਅਤੇ ਭੋਪਾਲ ਦਾ ਚਰਚ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਅਤੇ ਦਿਲ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮੁਕਤੀ ਦੀ ਤਾਂਘ ਵਾਲੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵੱਲ ਉੱਠੇਗਾ।.