ALGIERS

Als ik door de straten van Algiers, Ik voel zowel de schoonheid als de last van deze stad. De zeebries waait vanuit de Middellandse Zee en de witgekalkte gebouwen glinsteren in het zonlicht – "Algiers de Witte", noemen ze het. Voor mij draagt die naam een diepere waarheid in zich, want Jezus heeft mijn hart wit als sneeuw gemaakt. In een land waar licht schaars lijkt, heeft Zijn genade mij gevonden.

Algerije is enorm – het grootste deel wordt opgeslokt door de eindeloze Sahara – maar hier in het noorden bruist het leven van energie en geschiedenis. De cafés zitten vol, de moskeeën puilen uit en de oproep tot gebed galmt dagelijks door elke buurt. Toch voel ik, onder al het lawaai, een stille leegte – een verlangen dat alleen Jezus kan vullen.

Toch voelt de nood overweldigend. In een land waar 99,91 miljoen mensen Christus niet kennen, voel ik me vaak klein – slechts één stem tussen miljoenen. Maar ik geloof dat God me geroepen heeft om hier te staan, te bidden, lief te hebben en te leven als Zijn getuige. Ik draag Zijn hoop door deze straten, in het vertrouwen dat zelfs een klein lichtje grote duisternis kan doorbreken. Op een dag geloof ik dat Algiers niet alleen zal schitteren met witte steen, maar met de stralende glorie van Gods aanwezigheid.