Ik woon in Muscat, waar de woestijn de zee ontmoet – een stad van witte steen en zon, uitgestrekt langs het turquoise water van de Golf van Oman. De bergen rijzen achter ons op als wachters, en de zee brengt zowel handel als traditie naar onze kusten. Oman is een land van schoonheid en stilte, maar onder zijn kalme oppervlak moet het geloof in Jezus verborgen blijven.

Onze regering houdt alles nauwlettend in de gaten, en de decreten van de sultan hebben het leven moeilijk gemaakt voor degenen die Christus volgen. Gelovigen worden ondervraagd, gecontroleerd en soms gestraft als ze samenkomen. Toch houden we stand. We komen stilletjes bijeen in huizen, fluisteren aanbiddingsliederen en delen de Schrift met trillende handen. Het risico is reëel, maar Zijn aanwezigheid ook.

Ik denk vaak aan de geschiedenis van onze natie, ooit beroemd om metaalbewerking en wierook, schatten die lang geleden aan koningen werden aangeboden. Op dezelfde manier geloof ik dat wij, de gelovigen van Oman, geroepen zijn om onze offergaven naar de Koning der koningen: standvastig geloof, zuivere aanbidding en eenheid die ons loutert als ijzer. Al zijn we met weinigen, we zijn sterk in Hem. En zoals de geur van wierook ooit de koninklijke hoven vulde, bid ik dat de geur van Christus op een dag elk huis in Oman zal vullen.

• Bid voor Omaanse gelovigen moeten standvastig en moedig blijven, ook onder toezicht en vervolging door de overheid. (1 Korintiërs 16:13)

• Bid voor geheime bijeenkomsten in Muscat, waar God hen beschermt en Zijn Geest hen versterkt. (Psalmen 91:1–2)

• Bid voor nieuwe gelovigen om te groeien in geloof, eenheid en wijsheid terwijl ze elkaar scherpen als ijzer. (Spreuken 27:17)

• Bid voor harten in heel Oman worden verzacht door dromen, visioenen en ontmoetingen met de liefde van Jezus. (Joël 2:28)

• Bid voor de Kerk in Oman om op te staan als een geurig offer, en zo eer te brengen aan de Koning der Koningen op het Arabische Schiereiland. (2 Korintiërs 2:14-15)