Ik woon in Diyarbakir, een stad gebouwd van zwarte basaltsteen langs de oevers van de Tigris – een plek die even oud als blijvend is. Deze regio kent een rijke geschiedenis; profeten hebben hier ooit rondgewandeld, en bijna 60% van de plaatsen die in de Schrift worden genoemd liggen binnen de grenzen van het huidige Turkije. Van de ruïnes van Efeze tot de heuvels van Antiochië is dit land een toneel geweest voor Gods zich ontvouwende verhaal.

Toch vullen moskeeën vandaag de dag onze horizonnen, en de Turken blijven een van de grootste onbereikte bevolkingsgroepen ter wereld. Ons land vormt een brug tussen Europa en het Midden-Oosten, dat zowel westerse ideeën als islamitische tradities met zich meedraagt — een kruispunt van culturen, maar nog steeds een land dat wacht om de Weg van Christus te herontdekken.

Hier in Diyarbakir zijn veel van mijn buren Koerden, een volk dat bekendstaat om zijn veerkracht en gastvrijheid, maar weinigen hebben ooit het Evangelie in hun eigen taal gehoord. Toch geloof ik dat dezelfde Geest die in de tijd van Paulus door Klein-Azië trok, nu weer in beweging is. Dit land, ooit een bakermat van geloof, zal niet eeuwig zwijgen. Ik verlang naar de dag waarop het weer gezegd kan worden: “Allen die in Asia woonden, hoorden het woord van de Heer.” 

• Bid voor de bevolking van Turkije om hun Bijbelse erfgoed te herontdekken en de levende Christus te ontmoeten. (Handelingen 19:10)

• Bid voor stoutmoedigheid en eenheid onder gelovigen bij het delen van het Evangelie, ondanks culturele en religieuze verschillen. (Efeziërs 6:19-20)

• Bid voor de Koerdische bevolking van Diyarbakir om het Goede Nieuws te horen en te ontvangen in de taal van hun hart. (Romeinen 10:17)

• Bid voor de Geest van God om krachtig in dit land te werken, het oude geloof nieuw leven in te blazen en harten te transformeren. (Habakuk 3:2)

• Bid voor Turkije — dat de natie die de continenten overbrugt, een brug van het Evangelie naar de naties zou worden. (Jesaja 49:6)