سورابایا

من در سورابایا، شهر قهرمانان زندگی می‌کنم - جایی که تاریخ و زندگی مدرن دائماً با هم برخورد می‌کنند. شهر ما به شکل‌گیری استقلال اندونزی کمک کرد و همان روحیه آتشین هنوز در قلب مردمش شعله‌ور است. سورابایا هرگز نمی‌خوابد؛ این شهر با انرژی حاصل از بنادر شلوغ، بازارهای شلوغ و جریان بی‌پایان موتورسیکلت‌هایش می‌درخشد. در زیر گرما و شلوغی، اینجا غرور عمیقی وجود دارد - به سخت‌کوشی، به خانواده و به سبک زندگی جاوه‌ای.

سورابایا ترکیبی از قدیم و جدید است. می‌توانید در کنار رودخانه در مقابل کامپونگ‌های باستانی بایستید و همچنان انعکاس برج‌های شیشه‌ای را در دوردست ببینید. صبح‌ها، فروشندگان هنگام فروش اجناس، فریاد می‌زنند لونتونگ بالاپ و راوون, و تا بعد از ظهر، شهر با صدای اذان مسلمانان به لرزه می‌افتد. ایمان در خیابان‌های ما تنیده شده است و اسلام بخش زیادی از ریتم زندگی روزمره را شکل می‌دهد. با این حال، در این عبادت، اغلب یک خلأ آرام را حس می‌کنم - قلب‌هایی که آرزوی چیزی واقعی و ماندگار را دارند.

پیروی از عیسی در اینجا هم زیباست و هم پرهزینه. ما هنوز بمب‌گذاری‌های کلیسا در سال ۲۰۱۸ را به یاد داریم - ترس، غم، شوک. اما شجاعتی را که از خاکستر برخاست - خانواده‌هایی که بخشیدند، مؤمنانی که استوار ایستادند، و کلیسایی که عشق را به انتقام ترجیح داد - را نیز به یاد داریم. هر یکشنبه، وقتی برای عبادت جمع می‌شویم، همان شجاعت را احساس می‌کنم - آرام اما قوی، زاده ایمانی که هیچ آزار و اذیتی نمی‌تواند آن را خاموش کند.

همچنان که در بندر قدم می‌زنم، از کنار ماهیگیران و کارگران کارخانه‌ها می‌گذرم، یا از میان محله‌های دانشگاهی پر از جوانان رویاپرداز عبور می‌کنم، احساس می‌کنم که خداوند برای این شهر چه آرزویی دارد. سورابایا پر از حرکت، فرصت و زندگی است - مکانی بی‌نظیر برای شروع احیا. من معتقدم که روزی، شهری که به خاطر قهرمانان جنگش شناخته می‌شود، به خاطر قهرمانان ایمانش نیز شناخته خواهد شد - کسانی که نور عیسی را به هر خانه و قلبی می‌برند.