امروز می‌خواهم درباره رویاها صحبت کنم. همه پیر و جوان رویا دارند.

من آرزو دارم گوینده و نویسنده باشم... اما زندگی همیشه هموار نیست. جاده همیشه روشن نیست.

من به اختلال گفتاری شدید مبتلا شدم. تا پنج سالگی واقعاً صحبت نمی‌کردم. ساعت‌ها و ساعت‌ها درمان به من کمک کرده بود تا به جایی که الان هستم برسم، هنوز هم دچار لکنت زبان هستم و مشکل دارم.

آیا من هرگز به خود ترحم دارم؟
آیا برای خودم متاسفم؟
آیا من هرگز از رویای خود دست می کشم؟

نه!! فقط باعث شده بیشتر و بیشتر کار کنم.

اجازه دهید با شما صادق باشم، گاهی اوقات بله.

ممکن است از وضعیتم ناامید، خسته و کمی دلسرد شوم.

پس من معمولا چه کار می کنم؟ نفس بکش، استراحت کن و آرام باش، اما هرگز تسلیم نشو!

جاستین گوناوان (15)

به جاستین بگویید چگونه تشویق شده اید اینجا.

جاستین در دو سالگی به اوتیسم مبتلا شد. او تا پنج سالگی قادر به صحبت کردن نبود. او هفته‌ای ۴۰ ساعت تحت درمان قرار می‌گرفت. ۱۵ مدرسه او را نپذیرفتند تا اینکه بالاخره یکی پیدا شد. در هفت سالگی، مهارت نوشتاری او تنها ۰.۱ درصد ارزیابی شد، اما تلاش‌های مادرش برای آموزش نحوه نگه داشتن مداد و نوشتن به او نتیجه داد. در هشت سالگی، نوشته‌های جاستین توسط یک ناشر ملی منتشر شد.

جاستین با وجود مشکلاتش در صحبت کردن و مبارزات روزانه‌اش با اوتیسم، از نوشته‌هایش برای الهام بخشیدن و تشویق دیگران در سراسر جهان استفاده می‌کند و چالش‌هایش را به منبع قدرت تبدیل می‌کند. نوشته‌های او را می‌توان در اینستاگرام @justinyoungwriter مشاهده کرد، جایی که او همچنان سفر خود را به اشتراک می‌گذارد و با مردم در سراسر جهان ارتباط برقرار می‌کند.