ULAANBAATAR

Ek woon in Ulaanbaatar, 'n stad omring deur eindelose lug en heuwels. Al is dit ons hoofstad, klop die hart van Mongolië steeds in die oop steppe – in die geluid van perde wat hardloop, die wind wat deur die grasvelde waai, en die warmte van familie wat in 'n ger (joert) om die vuur bymekaarkom. Ons s'n is 'n land van ontsaglike skoonheid en diep stilte, waar die horison vir ewig lyk te strek.

Die meeste van ons hier is Khalkh Mongole, maar ons is een volk met baie stories. Ons kultuur is sterk en trots, gewortel in die tradisies van ons voorouers. Die gees van onafhanklikheid en uithouvermoë loop diep in ons – gevorm deur eeue se lewe in hierdie ruwe land. Tog, alhoewel ons kuddes vry rondloop, bly baie harte gebind deur geestelike duisternis en ou oortuigings wat die siel nie kan bevredig nie.

Ek het die Goeie Herder gevind wat die nege-en-negentig verlaat het om my te vind, en ek verlang daarna dat my mense ook Sy stem sal ken. Die Kerk in Mongolië is nog klein maar groeiend – gelowiges wat stilweg in huise, skole en stadswoonstelle bymekaarkom, in ons eie taal aanbid en ons nasie tot God verhef. Ek glo die tyd is ryp vir elke stam en vallei in Mongolië om te hoor van die Een wat hulle liefhet en hulle by die naam roep. Die lande hier is nie net vol skape en perde nie – hulle is wit vir die oes.