ਅੱਜ ਮੈਂ ਸੁਪਨਿਆਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਛੋਟੇ ਅਤੇ ਵੱਡੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।

ਮੇਰਾ ਇੱਕ ਸਪੀਕਰ ਅਤੇ ਲੇਖਕ ਬਣਨ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਹੈ... ਪਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸੁਖਾਵੀਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਸੜਕ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਾਫ਼ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ।

ਮੈਨੂੰ ਬੋਲਣ ਵਿੱਚ ਗੰਭੀਰ ਵਿਕਾਰ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ। ਮੈਂ ਪੰਜ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤੱਕ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਬੋਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਘੰਟਿਆਂ ਬੱਧੀ ਥੈਰੇਪੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਹੁਣ ਹਾਂ, ਅਜੇ ਵੀ ਬੇਚੈਨ ਅਤੇ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸੀ।

ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਆਪ 'ਤੇ ਤਰਸ ਆਉਂਦਾ ਹੈ?
ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਲਈ ਤਰਸ ਆਉਂਦਾ ਹੈ?
ਕੀ ਮੈਂ ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਸੁਪਨੇ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ?

ਨਹੀਂ!! ਇਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਸਖ਼ਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਹੈ।

ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਇਮਾਨਦਾਰ ਹੋਣ ਦਿਓ, ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਹਾਂ।

ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਸਥਿਤੀ ਤੋਂ ਨਿਰਾਸ਼, ਥੱਕਿਆ ਅਤੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹਾਂ।

ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੀ ਕਰਾਂ? ਸਾਹ ਲਓ, ਆਰਾਮ ਕਰੋ ਅਤੇ ਆਰਾਮ ਕਰੋ ਪਰ ਕਦੇ ਵੀ ਹਾਰ ਨਾ ਮੰਨੋ!

ਜਸਟਿਨ ਗੁਣਾਵਨ (15)

ਜਸਟਿਨ ਨੂੰ ਦੱਸੋ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਇਥੇ.

ਜਸਟਿਨ ਨੂੰ ਦੋ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਔਟਿਜ਼ਮ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ। ਉਹ ਪੰਜ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤੱਕ ਬੋਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਹਫ਼ਤੇ ਵਿੱਚ 40 ਘੰਟੇ ਥੈਰੇਪੀ ਕਰਵਾਈ। ਉਸਨੂੰ 15 ਸਕੂਲਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਕੂਲ ਮਿਲਿਆ। ਸੱਤ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ, ਉਸਦੀ ਲਿਖਣ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਦਾ ਮੁਲਾਂਕਣ ਸਿਰਫ 0.1 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਦੁਆਰਾ ਉਸਨੂੰ ਪੈਨਸਿਲ ਫੜਨਾ ਅਤੇ ਲਿਖਣਾ ਸਿਖਾਉਣ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਫਲਦਾਰ ਰਹੀਆਂ। ਅੱਠ ਸਾਲ ਤੱਕ, ਜਸਟਿਨ ਦੀ ਲਿਖਤ ਇੱਕ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ।

ਬੋਲਣ ਵਿੱਚ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਔਟਿਜ਼ਮ ਨਾਲ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਜਸਟਿਨ ਆਪਣੀ ਲਿਖਤ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਦੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਅਤੇ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਆਪਣੀਆਂ ਚੁਣੌਤੀਆਂ ਨੂੰ ਤਾਕਤ ਦੇ ਸਰੋਤ ਵਿੱਚ ਬਦਲਦਾ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਲਿਖਤ ਨੂੰ ਇੰਸਟਾਗ੍ਰਾਮ @justinyoungwriter 'ਤੇ ਦੇਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਯਾਤਰਾ ਸਾਂਝੀ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜਨਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।